“Refocus Heritage: มองเก่า ให้ใหม่” ในอดีตที่ผ่านมา สังคมของเราได้ให้การยอมรับถึงคุณค่าของงานสถาปัตยกรรมรวมถึงองค์ประกอบต่าง ๆ ที่เกี่ยวข้อง อันตกทอดสืบเนื่องมาจากอดีต ซึ่งรวมเรียกว่า โบราณสถาน โบราณวัตถุ คำเรียกนี้มักทำให้เรานึกถึงเพียงความเก่าแก่ที่ใช้อายุสมัยมาเป็นเครื่องกำหนดคุณค่า หากแต่สาระสำคัญที่แท้จริงในคุณค่า อันเกิดจากความตั้งใจในการรังสรรค์ผลงานขึ้นมาสำหรับการใช้สอยในช่วงเวลาใดเวลาหนึ่งในอดีต และเราได้ร่วมกันเห็นถึงคุณค่านั้นที่คู่ควรต่อการรักษาไว้ เพื่อส่งต่อผลงานเหล่านั้นจากรุ่นของเราไปสู่คนในรุ่นต่อไป และนั่นก็คือความหมายของคำว่า Heritage  หรือ มรดก

​

ปัจจุบัน Heritage ตามความเข้าใจโดยทั่วไป ก็มักจะนึกถึงแต่โบราณสถานและการบูรณะซ่อมแซมให้คงสภาพความเก่าแก่โบราณไว้ เข้าใจว่าการจัดการมรดกนี้เป็นเรื่องที่อยู่ไกลตัว โดยคิดว่าเมื่อเป็นโบราณสถานแล้ว กรมศิลปากรซึ่งเป็นหน่วยงานภาครัฐที่มีหน้าที่ดูแลเรื่องนี้ จะห้ามแตะต้อง เกิดเป็นความกลัวที่จะเข้ามาจัดการแหล่งมรดกเหล่านี้ และลืมไปว่ามรดกก็คือสมบัติของทุกคนที่ควรจะมีส่วนร่วมในการดูแลรักษา สามารถนำมาใช้ประโยชน์อย่างเต็มที่ อยู่ในสภาพพร้อมที่จะส่งมอบต่อรุ่นลูกหลานของเราได้ด้วยความภาคภูมิใจ ในรูปแบบที่แตกต่างกันไปตามความเหมาะสมของแต่ละกรณี  เหล่านี้คือบทบาทที่สำคัญของการออกแบบและการศึกษาทางสถาปัตยกรรมของสถาปนิกทุกคน  ไม่ได้จำกัดว่าเป็นบทบาทของกลุ่มสถาปนิกอนุรักษ์เท่านั้น  จึงถึงเวลาของการมา Refocus Heritage: มองเก่า ให้ใหม่

​

Refocus Heritage: มองเก่า ให้ใหม่ ได้รับการเสนอชื่อมาเป็นชื่องาน เพื่อแสดงถึงวัตถุประสงค์ ในการสร้างความเข้าใจใหม่ที่ถูกต้อง กับสิ่งที่เราเคยมองว่าเป็นของเก่าๆ แล้วขีดเส้นให้อยู่แต่ในกรอบเดิม ๆ เพื่อสื่อถึงการนำเสนอประสบการณ์ด้านมรดกสถาปัตยกรรมที่จะปรับมุมมองการเรียนรู้ไปตามประสบการณ์ของผู้เข้าชมงานแต่ละคน ผ่านนิทรรศการและกิจกรรมภายในงานสถาปนิกหรือผู้ประกอบวิชาชีพในแวดวงที่เกี่ยวข้องกับงาน สามารถปรับความคมชัด (focus) ของประสบการณ์ที่มีต่อมรดกสถาปัตยกรรมอย่างลงลึกในรายละเอียด (zoom) ได้รับข้อมูลที่ส่งเสริมการประกอบวิชาชีพในมุมที่หลากหลายมากขึ้น ขณะเดียวกันผู้ที่เคยสัมผัสกับมรดกสถาปัตยกรรมในมุมใดมุมหนึ่งก็จะได้รับประสบการณ์ที่ขยายขอบเขตมุมมองที่กว้างขึ้น (wide angle) ค้นพบมรดกสถาปัตยกรรมที่อยู่รอบตัวในชีวิตประจำวันและอยู่ร่วมกันได้อย่างกลมกลืน มองเห็นมรดกในมิติอื่น ๆ  ทั้งในเรื่องของกาลเวลา ระดับความสำคัญ และรูปแบบทางวัฒนธรรม  มีทั้ง “ของเก่า” ในเรื่องคุณค่าที่อาจเคยมองข้าม การฟื้นฟู การค้นหารูปแบบ วัสดุและเทคนิคฝีมือช่างดั้งเดิมให้กลับคืนมา และ “ของใหม่” อันได้แก่ วัสดุ เครื่องมือเทคโนโลยีสมัยใหม่ ที่นำมาใช้ในการบริหารจัดการคุณค่าของมรดก  การออกแบบใหม่ ที่นำอัตลักษณ์ของเก่ามาประยุกต์ใช้ โดยคำนึงถึงบริบทที่ตั้งของอาคาร ตลอดจนแนวคิดใหม่ในการจัดการแหล่งมรดก เพื่อประโยชน์สูงสุดของการใช้งานในปัจจุบันและต่อไปในอนาคต

​

การ Refocus จึงไม่เป็นเพียงแต่เป็นการหวนกลับมามองดูมรดกเหล่านี้อีกครั้ง แต่เป็นการปรับความคมชัดด้านการรับรู้ที่มีต่อมรดกสถาปัตยกรรม  และยังหมายถึงความยืดหยุ่นของการอยู่ร่วมกันเพื่อการรักษาคุณค่าระหว่างความเก๋าของอาคารเก่าและความเก๋ของอาคารใหม่ร่วมสมัย เป็นการปลุกมุมมองต่อมรดกสถาปัตยกรรมให้มีชีวิตที่กว้างขวางขึ้น สามารถเข้าถึงผู้ชมงานที่มาจากหลากหลายสาขาอาชีพ และความแตกต่างทางยุคสมัย ให้ทุกคนให้หันกลับมาตระหนักถึงบทบาทในความเป็นเจ้าของมรดก เพื่อการมีส่วนร่วมในการรักษาและส่งต่อคุณค่าเหล่านี้ให้แก่สังคมให้ได้ก้าวต่อไปอย่างยั่งยืน

​

​

​

​